Het eerste voorbeeld: Pukkelpop. Ik ben me ervan bewust dat ik er over blijf zagen, maar uiteindelijk, objectief gezien is alles goed gegaan bij het evacueren, het uitvoeren van het reddingsplan enzoverder. Niet echt iets op aan te merken. Wat gebeurt er? Mensen gaan geld terugclaimen. Ik geef ze een beetje support moet ik zeggen, als we alles tot de letter willen naleven en ook omdat het niet heel weinig geld is voor studenten. Maar dat is een ander kwestie dan diegene die ik wil aanpraten. Ik heb het op het feit dat we zo obsessief op zoek zijn naar fouten. Uiteindelijk is niets meer goed genoeg, want alles heeft wel een randje.
Voorbeeld 2: Kony. Wellicht al bekend voor de blogliefhebbende of facebook mensen. Maar al snel duiken kritische kanttekeningen op. Niet slecht, maar langs de andere kant, eindelijk hebben mensen aandacht voor een dergelijk initiatief. Ongeloofelijk wat sociale media vandaag kan doen, maar kritiek spreidt zich als een lopend vuurtje. Spijtig eigenlijk, maar opnieuw, niet helemaal ongegrond.
Nog een voorbeeld: de kritiek die humanitaire organizaties krijgen. Er is weinig transparantie over wat ze nu eigenlijk uitspoken met al dat hard ingezameld geld.
Wat moet ik dan geloven en steunen? Dit is een open vraag die ik niet kan beantwoorden maar eigenlijk wel graag beantwoord zie worden. Ik begrijp het, hoge bomen vangen veel wind, de mensen die beroemd worden of naamsbekendheid hebben krijgen vaak de hele lading over hen. Maar is er dan niemand goed? Niet dat de wereld op te delen is in zwart en wit van goeden en slechten, maar we zijn ook maar mensen. Wie moet ik nu geloven? Kritisch denken is niet slecht, maar het haalt wel een zeker veiligheidsgevoel weg. En dat is best beangstigend op sommige momenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten