Hoera, we zijn weer in het wereldnieuws

Eerst waren we een ware attractie omdat we voor meer dan een jaar geen regering hadden. Dan Pukkelpop, dan Luik. En natuurlijk (maar dat is wel logisch) de constante aandacht op Brussel als hart van Europa. Die ook niet altijd even goed in het zonnetje staat met de financiele crisis. En nu dus weeral met de buscrash
Wat de pers dan doet: WE ZIJN WERELDNIEUWS. Op een negatieve manier weliswaar. Weeral. Kan er goed nieuws komen van ons land? Of is het misschien dat goed nieuws geen nieuws meer is.
En verder, een paar uur nadat het nieuwsbericht vrijgegeven was: FOTOSPECIAL: de buscrash. Alsof ik daar foto's van wil zien. Alsof ik wil zien wat een wrak er overschiet, met nog bloedspatten all over. Neen dankje, aan dit soort 'specials' heb ik allerminst behoefte aan.
In ieder geval, dit is voor de zoveelste keer in enkele maanden dat ik eventjes van de kaart ben. Door de waarom vragen die door mijn hoofd spinnen, samen met nogmaals de confirmatie dat we echt maar 1 keer leven en het echt morgen gedaan kan zijn met ons.

Hoge bomen vangen veel wind

Het frustreert me wel een beetje. Dat kan aan mijn idealisme liggen of overdreven positivisme. Of misschien een te kritische maatschappij. Wat mijn punt is, wat kan je vandaag nog goed doen?

(bron afbeelding)

Het eerste voorbeeld: Pukkelpop. Ik ben me ervan bewust dat ik er over blijf zagen, maar uiteindelijk, objectief gezien is alles goed gegaan bij het evacueren, het uitvoeren van het reddingsplan enzoverder. Niet echt iets op aan te merken. Wat gebeurt er? Mensen gaan geld terugclaimen. Ik geef ze een beetje support moet ik zeggen, als we alles tot de letter willen naleven en ook omdat het niet heel weinig geld is voor studenten. Maar dat is een ander kwestie dan diegene die ik wil aanpraten. Ik heb het op het feit dat we zo obsessief op zoek zijn naar fouten. Uiteindelijk is niets meer goed genoeg, want alles heeft wel een randje.
Voorbeeld 2: Kony. Wellicht al bekend voor de blogliefhebbende of facebook mensen. Maar al snel duiken kritische kanttekeningen op. Niet slecht, maar langs de andere kant, eindelijk hebben mensen aandacht voor een dergelijk initiatief. Ongeloofelijk wat sociale media vandaag kan doen, maar kritiek spreidt zich als een lopend vuurtje. Spijtig eigenlijk, maar opnieuw, niet helemaal ongegrond.

Nog een voorbeeld: de kritiek die humanitaire organizaties krijgen. Er is weinig transparantie over wat ze nu eigenlijk uitspoken met al dat hard ingezameld geld.
Wat moet ik dan geloven en steunen? Dit is een open vraag die ik niet kan beantwoorden maar eigenlijk wel graag beantwoord zie worden. Ik begrijp het, hoge bomen vangen veel wind, de mensen die beroemd worden of naamsbekendheid hebben krijgen vaak de hele lading over hen. Maar is er dan niemand goed? Niet dat de wereld op te delen is in zwart en wit van goeden en slechten, maar we zijn ook maar mensen. Wie moet ik nu geloven? Kritisch denken is niet slecht, maar het haalt wel een zeker veiligheidsgevoel weg. En dat is best beangstigend op sommige momenten.